Νιώθω ότι έχω πολύ ζωή μέσα μου για να την αφήσω να χαθεί. Ζω σε ένα κόσμο γεμάτο κινδύνους, χρώματα, απολαύσεις, Έρωτα και στιγμές όπου ο έλεγχος δεν είναι πάντα στα χέρια μου. Κινούμαι με την μοτοσυκλέτα μου και νιώθω κάθε στιγμή-όταν βρίσκομαι στον δρόμο-γύρω μου τους υποψήφιους δολοφόνους μου. Τα όπλα τους είναι σίγουρα αποτελεσματικά και δεν έχουν μεγάλα ποσοστά αστοχίας. Νομίζω ότι ονομάζονται αυτοκίνητα. Ακριβά ή φτηνά, πολυτελή ή απλά είναι όλα καλά εργαλεία. Μπορούν και θα έπρεπε πάντα να υπηρετούν, να διευκολύνουν την μετακίνησή μας σε μικρές, μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις. Να εξυπηρετούν τους μη έχοντες ιδιωτικό χώρο συνεύρεσης με το ταίρι τους και όχι διαθέσιμα τα βαλάντια για ενοικίαση ερωτικής φωλιάς για 2 ώρες και πλέον αν το έχεις ανάγκη. Να γίνονται μέσα για την μεταφορά αντικειμένων όπως γραφεία, χαζοκούτια, υπολογιστές, οθόνες, ενδύματα, υποδήματα, έπιπλα, τρόφιμα και γενικότερα οικιακός εξοπλισμός. Μερικές φορές όμως γίνονται αντικείμενα υπερβολικού θαυμασμού, σημεία έντονης διαμάχης για τις εξαιρετικές ή όχι επιδόσεις τους. Διχάζουν οικογένειες, φίλους, συγγενείς το χρώμα, η χρηματική αξία, ο κατασκευαστής και πολλές άλλες σημαντικότατες λεπτομέρειες.
Σπαταλούν δεκάδες ώρες για την αναζήτηση του καλύτερου όπλου...αυτοκινήτου εννοώ.
Άλλες πάλι φορές μετατρέπονται σε πηγές υπερηχητικών μουσικών κομματιών που αναπαράγονται σε εντάσεις χιλιάδων “Ντεσιμπέλ” σε σημείο που οι γύρω να πιστέυουν μετά βεβαιότητας ότι γίνεται σεισμός ή ότι καταρρέει το διπλανό κτίριο ή ότι μόλις συνετρίβη αεροσκάφος στον διπλανό δρόμο. Με λίγα λόγια Ζούγκλα όπου ο κάθε Ταρζάν αρπάζει ένα τέτοιο μηχάνημα και το χρησιμοποιεί όπως φαντάζεται και θέλει αυτός. Αυτά συμβαίνουν ή εγώ νιώθω ότι συμβαίνουν στην πόλη μου, στην χώρα μου, στο μυαλό μου. Υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω; την τραγική εμπειρία που είχα στις 9 Νοεμβρίου 2001.
Ο επίδοξος δολοφόνος μου εκτέλεσε άψογα την αποστολή του με ένα απλό και παλαιό όπλο άλλα κάτι πήγε στραβά την τελευταία στιγμή ίσως και αντί να ξαπλώσω στο νεκροτομείο με ξάπλωσαν αρχικά, στο φορείο του ασθενοφόρου καθ'οδόν για το νοσοκομείο με τα 2 χέρια μου σπασμένα και έπειτα 2,5 μήνες στο κρεβάτι για να θεραπευτούν τα βαριά τραύματά μου. Θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με αφήνουν να Ζω ακόμα και να τους υποσχεθώ ότι αν επιλέξω την στιγμή του θανάτου μου θα είναι οι πρώτοι που θα σκεφτώ για υποψήφιους δολοφόνους μου. Τέλος, Ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο Θεό που βρίσκεται πάντα δίπλα μου και μου υποδεικνύει έγκαιρα τους φιλόδοξους εκτελεστές μου. Σημειώστε παρακαλώ ότι δεν είμαι μόνος μου σε αυτό το ερωτικό θρίλερ θανάτου. Υπάρχουν χιλιάδες εραστές της μοτοσυκλέτας που ζούν και βιώνουν καθημερινά αυτά που σας περιέγραψα με τον δικό μου τρόπο. Δεν έχουν όμως δυστυχώς πάντα τον Πατέρα Θεό δίπλα τους και τώρα είναι εκεί όπου ο χρόνος δεν μετρά, δεν κάνει κρύο, δεν βρέχει, δεν είναι περικυκλωμένοι από αυτά τα αυτοκίνητα που τα χρησιμοποιούν ως όπλα αυτοπροβολής, επιβολής και εξόντωσης.
ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΖΕΙΤΕ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ!!!
