Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα δένδρο ψηλό πράσινο και Υπερήφανο. Γεννήθηκε πάνω στην ράχη του βουνού και ζούσε εκεί παρέα με πολλά άλλα δένδρα που ήταν ψηλά, μέτρια, πράσινα, πιό πράσινα μα ήταν όλα Υπερήφανα και Αγέρωχα. Αυτό το δένδρο ζούσε μέσα στους αιώνες και συναντήθηκε με τον πρώτο άνθρωπο όταν αυτός προσπαθούσε να ξεφύγει από τα νύχια ενός λιονταρίου που τον κυνηγούσε για να τον κατασπαράξει. Ήταν πολύ παλιά τόσο παλιά που ο άνθρωπος φορούσε το πετσί άλλου ζώου για να προστατευτεί από τους Παγετώνες. Μετά από πολλά χρόνια το δένδρο συνάντησε τον άνθρωπο που ακριβώς δίπλα του έπαιρνε κάποια άλλα δένδρα για να φτιάξει το σπίτι του αφού τώρα έφυγε από τις σπηλιές. Τα χρόνια περνούσαν και το δένδρο εκεί στεκόταν Υπερήφανο και έπαιρνε το φώς του ήλιου και έδινε οξυγόνο στην ατμόσφαιρα χωρίς να αναπαύεται καθόλου, ασταμάτητα. Και ενώ έδιναν οξυγόνο κρατούσαν τα ορμητικά νερά της βροχής για να μην πνίξουν τους ανθρώπους και έδιναν καταφύγιο σε άλλα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Όπως μου έλεγε αυτό το δένδρο μετά ήρθαν οι άνθρωποι και πήραν και άλλα δένδρα και έφτιαξαν καράβια από το κορμί των δένδρων για να παν να συναντήσουν άλλους ανθρώπους που ήταν μακριά πέρα από το ωκεανό. Οι αιώνες περνούσαν και άλλοι άνθρωποι έρχονταν για να πάρουν δένδρα για να φτιάξουν χαρτί, έπιπλα, άμαξες για να ταΐσουν την νέα εφεύρεσή τους το "Τρένο" και η ζωή συνεχιζόταν ώσπου μιά μέρα ήρθαν κάποιοι άνθρωποι έκατσαν στην σκιά του δένδρου για να ξεκουραστούν και να σχεδιάσουν πως θα εξαφανίσουν όλα τα δένδρα μονομιάς για να εκμεταλλευτούν τη γη διότι τα δένδρα μετά απο χιλιάδες χρόνια τους ήταν άχρηστα. Και ποιός είναι ο Θανάσιμος εχθρός τους;;;; Η ΦΩΤΙΑ του Προμηθέα. Χωρίς να το σκεφτούν περισσότερο παρέδωσαν όλα αυτά τα δένδρα βορά στην Αχόρταγη Φωτιά. Δακρύζω και μόνο που φαντάζομαι το μαρτύριό τους!!! Ακίνητα, Αμίλητα δίχως να λυγίζουν κάτω από τον φρικτό πόνο της φωτιάς νιώθουν να καίγεται η Ζωή μέσα τους, να νεκρώνουν τα κύτταρά τους!!!! Υπερήφανα και Αγέρωχα σαν ήρωες στο εκτελεστικό απόσπασμα πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο μέσα στην θύελλα της φωτιάς που τρελαίνεται ολοένα και περισσότερο καθώς κατασπαράζει αυτούς τους Αγνούς φίλους, αυτή την κοινωνία των δένδρων που εμείς οι Απάνθρωποι ονομάζουμε Δάσος. Το Αίσχος είναι λίγη λέξη, η Ντροπή δεν φτάνει, ο Όλεθρος πολύ λίγος για να περιγράψει αυτό τον Θάνατο και η Κόλαση των Ανθρώπων τίποτα μπροστά σε αυτό το Μακάβριο τοπίο που αφήνει πίσω της η Λυσαλλέα, Αδηφάγα Φωτιά. Και αυτά που μας έχουν δώσει; Τόσα πολλά, Χιλιάδες χρόνια, πάντα Πιστοί Φίλοι, δίχως να ζητήσουν τίποτα σε αντάλλαγμα να σε κοιτούν στα μάτια και να απανθρακώνονται Υπερήφανα, Αγέρωχα, απροστάτευτα σαν τα μικρά παιδιά που δεν έχουν την δύναμη να φύγουν μακριά σου. Είναι η Θλίψη πολύ μεγάλη που σκεπάζει την Ψυχή. Η στάχτη είναι βουβή. Ο Αέρας μυρίζει Θάνατο. Και τα δένδρα στέκουν εκεί Όρθια και σε κοιτούν μέσα από την γύμνια τους χωρίς να θέλουν εκδίκηση, χωρίς τα μοιρολόγια, με πόνο περιμένουν τους άλλους που θα έρθουν μιά μέρα για να τα κόψουν κομμάτια για να ζεστάνουν τα μεγάλα ή τα μικρά τζάκια ως τελευταία και Έσχατη υπηρεσία στους Απάνθρωπους, Εμάς τους γιούς της συμφοράς, της απληστίας, της υποκρισίας, του άκρατου εγωισμού και της καταστροφής αυτού του Πλανήτη που λέμε ΓΗ. ΑΙΣΧΟΣ!!!ΘΛΙΨΗ!!!ΠΟΝΟΣ!!!ΑΗΔΙΑ για Εμάς που προδώσαμε τους καλύτερους Φίλους μας για Πάντα. Τι δεν θα έδινα να είχα την Λεβαντιά τους και το Αγέρωχο ανάστημά τους την ώρα της τελευταίας τους πνοής...
ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΖΕΙΤΕ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΥΣ!!!
